مجموعه سلامت فارس در طول سال های دفاع
مقدس، در کنار خدمات پشتیبانی در جبهه های حق علیه باطل و خدمت به رزمندگان غیور
میهن در بهداری ها و بیمارستان های صحرایی، شهدای گرانقدری را به این انقلاب تقدیم
کرده که در روزهای دوشنبه هر هفته، با این آلاله های جاویدان آشنا می شویم. در این
مطلب با شهید «حسین پورزارعی» بیشتر آشنا
می شویم.

 

شهید حسین پورزارعی

تاریخ و محل ولادت: 10خرداد1336، فیروزآباد

تاریخ و مکان شهادت: 24فروردین1365،
منطقه‌ شرهانی اهواز

محل خدمت:
بهداری فیروزآباد

برشی از کتاب پروانه های بی پروا؛ معرفی و زندگینامه شهدای
دانشجو و کارمند دانشگاه علوم پزشکی شیراز

شهید حسین
پورزارعی اهل فیروزآباد فارس بود و در سال 1336 در یک خانواده‌ ای مذهبی چشم به
جهان گشود. در کنار درس و مدرسه برای تأمین مایحتاج زندگی به پدر زحمتکش خود نیز
کمک می ‌کرد. حسین دومین فرزند خانواده‌ اش بود. تا پایه‌ نهم بیشتر درس نخواند و
آماده‌ رفتن به خدمت سربازی شد. اواخر پایان خدمت حسین، مصادف شده بود با حوادث
روزهای آخر حکومت ستمشاهی که در نهایت با پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی
(ره) به سرانجام رسید. دوستان صمیمی او حسین هوشیار و محمدرضا جهانی بودند که هر
دو در راه دفاع از آرمان و مکتب خود به شهادت رسیدند.

بعد از
اتمام سربازی تقاضای کار در بهداری داد و مدتی بعد در بهداری فیروزآباد مشغول به
کار شد. حسین صبح‌ ها در بهداری مشغول خدمت بود، عصرها هم که وقت آزاد داشت، به
سراغ شغل دوم می ‌رفت. سال 1359 خداوند فرزندی پسر به او هدیه داد که اسمش را یاسر
گذاشتند و دومین فرزندش هم بعدها زهرا نام گرفت. روزگار به آرامی در گذران بود؛
ولی دوام این روزگار آرام، موقت بود؛ تا این که رژیم بعث عراق، جنگ ناجوانمردانه‌ را
بر ضد میهن عزیزمان ایران شروع کرد.

اما به
خواست و قوه‌ الهی این حملات، با مقاومت دلیرانه‌ جوانان این مرز و بوم روبرو شد.
شهید حسین پورزارعی هم یکی از این دلیرمردان بود که غیرت و مردانگی ‌اش برای دفاع
از دین و کشور و ناموسش، او را به سمت میدان رزم کشانید. عاشقانه در صحنه‌ های جنگ
و عملیات جنگید و در این مدت بیشتر، از طریق نامه با خانواده ‌اش در ارتباط بود.
سرانجام سال 1365، سالِ به آرزو رسیدن حسین بود و در عملیاتی، در منطقه‌ شرهانی
اهواز به دیدار با معبودش رسید.

فرازی از وصیت ‌نامه‌ شهید حسین پورزارعی

امیدوارم
که این وصیت ‌نامه سرمشقی باشد برای دیگران که در پشت جبهه‌ها، سنگر اسلام را حفظ می
‌نمایند. باری، اینکه من به کربلای ایران عازم شدم، با دلخواه خودم بود و برای
پایداری دین مبین اسلام و حفاظت [از] ناموس و دفاع از خاک میهن و برای این‌که پیر
جماران، امام عزیزمان تنها نباشد به هَل مِن نَاصِرٍ امام لبیک گفته و به
بازماندگان خود توصیه می‌کنم که راه مرا ادامه دهند و امام خمینی را تنها نگذارند؛
چونکه بر هر فرد مسلمان واجب است از دین و ناموس جمهوری اسلامی دفاع نماید؛ حالا
به هر طریقی که باشد... .